Μια μέρα σαν κι αυτή... 31 Ιουλίου... γεννήθηκε η Τζεραλντίν Τσάπλιν. Ερμηνεύει το Bolero του Ravel στην τελευταία σκηνή της ταινίες Les uns et les autres του Claude Lelouch. To "όλο" είναι απλώς συγκλονιστικό με τον Jorge Don και τους λοιπούς χορευτές του Maurice Bejart ...
ααα και την ίδια μέρα πέθανε ο Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί... ναι... εκείνος που έγραψε τον Μικρό Πρίγκιπα... εκείνον τον τύπο που λέει πάντα πως https://www.youtube.com/watch?v=SxHs20vMFQ8
δηλαδή... πως μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά... την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν!
Όχι! Δε χρειάζεται να έχουμε μια μέρα για να γιορτάζουμε τους φίλους μας. Αυτούς τους εξαιρετικούς, διαλεχτούς και διαλεγμένους ανθρώπους της ζωής μας.
Όχι! Δεν χρειάζεται μια μέρα για να μας τους θυμίζει αφού τους έχουμε μαζί μας παντού και πάντα κοντά μας, φυλαχτό, φυλαχτό να τους φυλάει...
Αλλά... ναι! Ας έχουμε μια μέρα σαν τα γενέθλια... έτσι, για να τιμάμε τη φιλία, αυτή την ξεχωριστή σχέση που αναπτύσσουμε με τον κολλητό, τον φίλο, τον σύντροφο - ενίοτε-
Με αυτόν που μοιραζόμαστε τρέλες, τρελές αλλά και σοβαρές στιγμές,
Με αυτόν που προβιβάζουμε ή μας προβιβάζει σε κουμπάρο ως "ολοκλήρωση" μιας σχέσης δυνατής, βαθιάς, ευθύνης και σιγουριάς
Και φυσικά ποιο άλλο τραγούδι πέρα από αυτό των Queen;;;
Σαφώς υπάρχουν κι άλλα... εμείς όμως... τη σταθερή μας αξία!
Υ.Γ. Εκ παραδρομής... το σαν σήμερα της 30ης Ιουλίου έχει ήδη αναρτηθεί...
Σαν σήμερα...
Σαν σήμερα; Ε... σαν σήμερα ακούστηκε για πρώτη φορά η Μασσαλιώτιδα, οι Αμερικανοί υιοθέτησαν ως μότο του έθνους τους το "In God we Trust", γεννήθηκε ο Πολ Ανκα, η Κέιτ Μπους, η Λίζα Κούντροου, η Χίλαρι Σουόνκ. Πέθανε ο Ότο βον Μπίσμαρκ.
Γεννήθηκε και ο Χένρι Μουρ, αγαπημένος γλύπτης... κι ένα από τα αγαπημένα μου έργα του αυτό που βρίσκεται στην Γκερνίκα, την ιερή πόλη των Βάσκων. Εκεί στο πάρκο των Λαών της Ευρώπης υπάρχουν μεταξύ άλλων ένα έργο του Μουρ κι ένα του Εδουάρδο Τσιγίδα - του σημαντικότερου Βάσκου γλύπτη.
Το "Large Figure in a Shelter" είναι αυτό που δεσπόζει επιβλητικά στο πάρκο και ενώνεται άψογα με το "Gure Aitaren Etxea" - το Σπίτι του Πατέρα μας δηλαδή.
Σαν σήμερα το 1930 η εθνική ομάδα της Ουρουγουάης στο ποδόσφαιρο κατέκτησε το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου νικώντας 4-2 την αντίστοιχη της Αργεντινής. Το Μουντιάλ φιλοξενήθηκε στη χώρα της Λατινικής Αμερικής η οποία είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1928 και εκείνη τη χρονιά γιόρταζε και τα 100 χρόνια από το Σύνταγμά της.
Τι θα ακούσουμε;;; Κέιτ Μπους φυσικά και Running up That Hill... για ευνόητους λόγους...
Χμ... σαν σήμερα γεννήθηκε ο γλύπτης Μαρσέλ Ντισάν, ο ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας. Η "τορπίλη", ο Αυστραλός κολυμβητής Ιάν Θορπ έγινε ο πρώτος αθλητής που κέρδισε 6 χρυσά μετάλλια σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο Ρικάρντο Μούτι γεννήθηκε, ο Αντόνιο Βιβάλντι πέθανε...
Μουσικά θα παίξουμε... τι άλλο.... τις Τέσσερις Εποχές του Βιβάλτνι από τη Φιλαρμονική της Σκάλα υπό τη διεύθυνση του Ρικάρντο Μούτι...
Δεν θα τελειώσει εδώ όμως η ανάρτηση... θα έχει κι άλλη τέχνη... Με αφορμή τη γέννηση του Ντισάν θα ανεβάσω κάτι που είχα γράψει για το "Μήνυμα" μια από τις πιο ωραίες εκδόσεις του "Αγγελιοφόρου". Ήταν στο αφιερωμένο στο "λευκό" χρώμα τεύχος...
Κι είχε ως βάση το
... γνωστό έργο "Κρήνη" του καλλιτέχνη Μαρσέλ Ντισάν
Σαν σήμερα το 1996 έγινε τρομοκρατική επίθεση στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα με ένα νεκρό και αρκετούς τραυματίες. Ήταν μια από τις φορές που επλήγη το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του κόσμου.
Ολυμπιακοί αρχίζουν σε κάτι περισσότερο από μια εβδομάδα στο Ρίο...
Ολυμπιακοί Αγώνες που θα γίνουν σε ένα κλίμα που μόνο... ολυμπιακό δεν θα είναι!
Είναι ... τρομοκρατικό, ντοπαρισμένο, πολιτικά τραυματισμένο σε ό,τι αφορά τη Βραζιλία ακόμη και... μολυσμένο αν αναλογιστεί κανείς το ζίκα και το πόσοι αθλητές δεν θα συμμετάσχουν από τον φόβο του κουνουπιού...
Επειδή όμως θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό,
Επειδή αγαπάμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε όλες και για όλες τις εκφάνσεις τους - αθλητικές, πολιτισμικές, κοινωνικές, πολιτικές....
Επειδή λατρεύουμε Φρέντι Μέρκιουρι και μας αρέσει η Μονσεράτ Καμπαγιέ
Επειδή οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Βαρκελώνης ήταν από τους πιο ενωτικούς - αξίζει να σημειωθεί πως επέστρεψε στους αγώνες η αποκλεισμένη από δεκαετίες και λόγω απαρτχάιντ Νότια Αφρική-
Επειδή και οι φετινοί έχουν τις πρωτοτυπίες τους: η Σοφία Μπεκατώρου θα μπει πρώτη στο Μαρακανά στις 5 Αυγούστου - για πρώτη φορά γυναίκα αθλήτρια για τη χώρα μας, προτελευταία θα παρελάσει η διεθνής ομάδα των Προσφύγων του κόσμου, θα επιστρέψουν στο πρόγραμμα το ράγκμπι και το γκολφ-
επειδή σημαιοφόρος της Ισπανίας θα είναι ο Ράφα Ναδάλ - αθλητής συνώνυμο του μαχητή...
ακούμε Barcelona,
το απολαμβάνουμε
και παλεύουμε πάντα για το ευ αγωνίζεσθαι...γενικώς και ειδικώς, εντός κι εκτός αθλητικών χώρων!!!
Σαν σήμερα... 1946, "επιχείρηση Σταυροδρόμι"... Ατόλες, Μπικίνι Νησιά, μια πυρηνική βόμβα δοκιμάζεται μέσα στο νερό... αρχή καταστροφής... αυτός ο άνθρωπος, ο μικρός, ο μέγας -παραφράζοντας τον ποιητή-, έχει τη δυνατότητα να καταστρέφει τα πάντα γύρω του... με αυτόν τον εγωιστικό κι αλαζονικό τρόπο λες και είναι αυτός ο μοναδικός κάτοικος του πλανήτη...
Green Thought λοιπόν... για να μην ξεχνιόμαστε! Έτσι απλά.
Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016
Σήμερα κάναμε την τελευταία - προς το παρόν- εκπομπή στο radiolaia.blogspot.gr
Όποιος θέλει να την ακούσει δεν έχει παρά να μπει εδώ...
Σαν σήμερα το 1969 ο άνθρωπος περπάτησε στο φεγγάρι. Ένα μικρό βήμα για τον Άρμστρονγκ, ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα... Σύμφωνοι! και πάντα υπέρ της προόδου.
Αλλά ας κοιτάξουμε και λίγο κάτω... ειδικά αυτές τις μέρες...
Και Ordinary Love από τη δική τους μεριά οι U2 για μια ταινία αφιερωμένη στον Μαντίμπα, όπως τον αποκαλούσαν οι δικοί του.
Σαν σήμερα θα ήταν τα γενέθλια του ανθρώπου αυτού ο οποίος αν έβλεπε τι συμβαίνει στον κόσμο θα αισθανόταν βαθιά πίκρα. Ειδικά έπειτα από τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας με τη Γαλλία να βάφεται στο αίμα για τρίτη φορά και την Τουρκία, για τέταρτη, να έρχεται αντιμέτωπη με ένα πραξικόπημα.
Ο Μαντέλα θα αισθανόταν απογοήτευση. Δεν θα τα παρατούσε ωστόσο και θα συνέχιζε να μάχεται, για τον δρόμο προς την ελευθερία. Γιατί αυτό ήξερε να κάνει: να μάχεται για ένα δικαιότερο αύριο.
Παρασκευή 15 Ιουλίου 2016
Η Promenade des Anglais, η φημισμένη παραλιακή της Νίκαιας, πόλος έλξης εκατομμυρίων ανθρώπων από τότε που οι πλούσιοι Άγγλοι την επισκέπτονταν για να περάσουν τους κρύους μήνες του χειμώνα - εξ ού δηλαδή και το όνομά της- μετατράπηκε σε "βόλτα του τρόμου, βόλτα του μίσους".
Την ημέρα που η χώρα γιόρταζε την ισότητα, την ελευθερία, την αδερφοσύνη.
Τι φρίκη...
Ακόμη μεγαλύτερη φρίκη, όμως, θα είναι η εγκατάλειψη αυτών των αρχών και η παράδοση στην ασύμμετρη απειλή...
ΟΚ... μαθαίνουμε, προσπαθούμε, κάνουμε "μπάνιο" σε άλλα, άγνωστα νερά...
για να δούμε πού θα μας βγάλει...........
Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016
“Σανφερμίνες” για... πάντα Μέσα Ιουλίου και η Παμπλόνα έχει ντυθεί στα ερυθρόλευκα, τόσο από την επίσημη φορεσιά της – άσπρα ρούχα, κόκκινο μαντήλι στο λαιμό- όσο και από το άσπρο ρούχο το βρεγμένο με το “ριοχάνο”, το φημισμένο κρασί ριόχα της περιοχής. Οι γιορτές οι αφιερωμένες στον πολιούχο της, τον Σαν Φερμίν που μετρούν αιώνες αλλά που κέρδισαν δημοσιότητα από το βιβλίο του Ερνεστ Χεμινγουέι “ο ήλιος ανατέλλει ξανά” του 1926 και τις αρχές του αιώνα είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Χτες ξεκίνησε με το τσουπινάθο. Σήμερα έγινε η πρώτη κούρσα. Ήταν σύντομη, λίγο παραπάνω από δύο λεπτά, και "καθαρή" από την άποψη πως είχε μόλις τέσσερις τραυματισμούς.
Αγαπημένος Bruce... αγαπημένο τραγούδι... από αυτά που σε σημαδεύουν μια ζωή...
Στα to do ....
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2016
Πρώτη μέρα στο... πεδίο!
Δεκαέξι χρόνια πριν είχα έρθει πρώτη φορά σε επαφή με το... πεδίο.
Ποιο πεδίο; Εκείνο που τότε φάνταζε τόσο μακρινό. Εκείνο που δεν αφορούσε εμένα- παρά μόνο ως εκπαίδευση. Τότε, εξάλλου, ήμουν φοιτήτρια στα... μεταπτυχιακά μου. Και πιο συγκεκριμένα στο διεθνές δίκαιο -στο ΑΠΘ- και στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον εκδημοκρατισμό - στη Βενετία και το Μπιλμπάο. Ένα πεδίο που φάνταζε "εξωτικό" καθώς οι περιοχές των αποστολών που μαθαίναμε από τις διάφορες οργανώσεις ότι διοργάνωναν ήταν μακρινές κι αφορούσαν την Ινδία, τη Σρι Λάνκα, το Μογκαντίσου... ή την Κολομβία, τη Γουατεμάλα... ή και το πιο σοβαρό και πιο κοντινό μας έδαφος της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Μάλιστα τότε επισκεφτήκαμε και μείναμε στο Σεράγεβο - αλλά για αυτό θα πούμε άλλη φορά.
Σήμερα όμως το πεδίο ήταν διαφορετικό. Ήταν σαφώς πιο κοντά - το εργοστάσιο της Softex στο Κορδελιό, εγώ δεν είμαι πλέον φοιτήτρια και σίγουρα το μέρος δεν ήταν... εξωτικό. Τουναντίον. Ήταν στα περίχωρα της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης. Τόσο κοντά. Και τόσο μακριά αν φανταστεί κανείς πως στον καταυλισμό βρίσκονται κυρίως Σύριοι που έφτασαν εδώ για να γλιτώσουν από τον πόλεμο.
Και τόσο μακριά αν κάνει κανείς το λάθος και συγκρίνει τη ζωή του με αυτήν των ανθρώπων που ζουν εκεί.
