Οι Βρετανοί αποφάσισαν: Αντίο

Ψυχραιμία συνιστούν όλοι έπειτα από το brexit

 

Ανατροπή. Σοκ. Μούδιασμα. Παραίτηση. Αλυσιδωτές αντιδράσεις. Οι Βρετανοί μίλησαν. Επέλεξαν να φύγουν από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Κοίταξαν θέματα «bread and butter» - της καθημερινότητάς τους δηλαδή, της δουλειάς τους, της δυνατότητάς τους να πληρώσουν το ενοίκιό τους, της δυνατότητάς τους να έχουν αξιοπρεπείς συνθήκες νοσηλείας, διαβίωσης. Ήταν μια ψήφος «ταξική» υπό την έννοια μιας επιλογής βασισμένης στον μικρόκοσμο του καθενός, στο φόβο του ξένου που έρχεται και παίρνει θέσεις εργασίας. Στην έξαρση εθνικισμών που αισθάνθηκαν επαπειλούμενοι από την ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Οι Βρετανοί μίλησαν. Οι Σκοτσέζοι, οι Βορειο-ιρλανδοί; Κι αυτοί ψήφισαν και διεκδικούν να εισακουστούν. Και πώς θα γίνει αυτό; Μένει να φανεί στο άμεσο μέλλον μια που η ψήφος τους φέρει κι αυτή ένα διαφορετικό βάρος.

Οι Βρετανοί μίλησαν. Οι ευρωπαίοι ιθύνοντες άκουσαν. Πλέον οι Βρυξέλλες έχουν μπροστά τους εκτός της ψήφου διαμαρτυρίας που εισέπρατταν μέχρι τώρα στις ευρωεκλογές και μια ακόμη πιο απτή αμφισβήτηση. Διότι μέχρι τώρα οι λαοί μιλούσαν ζητώντας ένα πιο κοινωνικό προφίλ, μια Ευρώπη πιο φιλική, λιγότερο γραφειοκρατική. Μια Ευρώπη ανθρωπινότερη. Ο ευρωσκεπτικισμός ανέβαινε απειλητικά. Αλλά κάποιοι εθελοτυφλούσαν. Η μόνιμη επωδός ήταν πως έλαβαν το μήνυμα και θα πράξουν αναλόγως. Αυτή η στιγμή της πράξης, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές ήρθε.

Οι επιπτώσεις άρχισαν. Πολιτικές. Οικονομικές. Φιλοσοφικές τελικά καθώς πλέον αρχίζει για πρώτη φορά ο χωρισμός της ευρωπαϊκής οικογένειας η οποία μέχρι προχτές μόνο ενωνόταν. Ένας χωρισμός που δεν είναι εύκολος για κανένα. Ούτε για εκείνον που τον θέλει και αποφασίζει να φύγει μια που μέχρι στιγμής όλα του πάνε καλά αλλά είναι αχαρτογράφητα. Ούτε για εκείνον που τον αποδέχεται τελικά και κοιτά, αφού κάνει αυτοκριτική, να αλλάξει και να προχωρήσει μπροστά. Πιο σοφός και πιο έμπειρος και πιο αποφασισμένος.

Ο Πάμπλο Νερούδα έβλεπε πράσινη τη θάλασσα και για το λόγο αυτό υπέγραφε πάντα με μια πένα στην οποία είχε πράσινο μελάνι.
Η κατασκήνωση της ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο, η κατασκήνωσή μας δηλαδή, κάνει αυτά τα λόγια του Νερούδα απλώς πραγματικότητα. Γιατί εκεί το πράσινο των πεύκων αγκαλιάζει τη θάλασσα και της χαρίζει το χρώμα του. Όπως ακριβώς μας αγκαλιάζει εδώ και 45 χρόνια. Όπως ακριβώς μας κάνει ανθρώπους, όσους θέλουν δηλαδή να πάρουν από αυτόν τον χώρο μαθήματα επιβίωσης, και να βελτιωθούν και να προχωρήσουν ως άτομα. Όσους δεν κοιτούν μόνο το ατελείωτο χαβαλέ που δύναται να προσφέρει αυτός ο τόπος ή και η ζωή, αλλά να ανεβούν ένα επίπεδο.
Βαριές φιλοσοφίες θα πει κανείς... και δεν φτάνει το brexit ή όλα τα προβλήματα έχουμε και αυτόν τον προβληματισμό από τη ΧΑΝΘ... και μάλιστα ένα προβληματισμό που προέκυψε από έναν εορτασμό ο οποίος μοναδικό στόχο είχε να περάσει ο κόσμος καλά. Και να ξανανταμώσουν φίλοι.  Ε... λοιπόν συγχωρέστε με ... εγώ δεν το βλέπω έτσι... ποτέ δεν το έβλεπα... Ειδικά όταν αναλάμβανα να κάνω κάτι... Γιατί δεν μου αρκεί να περάσει καλά κάποιος. Αυτό είναι το εύκολο. Σκοπός είναι και να γίνουν όσα προγραμματίζονται και όλοι να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Θα μου πει κανείς...χα... πόσοι το κάνουν;;; πόσοι κάνουν αυτοκριτική; πόσοι ξεφεύγουν από το "εγώ" τους; πόσοι δεν αρκούνται στο να γκρινιάξουν ότι κάτι δεν τους άρεσε και αρνούνται πεισματικά να δουν αν έφταιξαν; Θα μου πείτε διαφορετικές φιλοσοφίες. Σαφώς. Κάπου ωστόσο πρέπει να τμηθούν αυτά, ειδικά αν πρόκειται για έναν αγαπημένο για πολλούς τόπο. Κάπου πρέπει να κοιτάμε και πέρα από το τσιφλίκι μας και να σεβαστούμε ανθρώπους και χώρους.
Ναι, τα 45χρονα του Αη Νικόλα ήταν πετυχημένα. Ο κόσμος που ήρθε χάρηκε, αγκάλιασε παλαιούς και νέους φίλους, έπαιξε, κολύμπησε, τραγούδησε, χόρεψε, γέλασε. Αυτά θα έπρεπε να μου αρκούν. Ο στόχος επιτεύχθηκε. Ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Σκοπός μας, αν είμαστε εμείς αυτοί που θα αναλάβουν τα επόμενα, είναι να επιλέξουμε σωστά τη στελέχωση, να γίνουμε πιο αυστηροί με τους εαυτούς μας και την ομάδα μας, να προσέξουμε!!
Αυτά. Ναι, τα 45χρονα τελείωσαν. Περάσαμε τελικά σούπερ. Αφού καταφέραμε και να προβληματιστούμε μέσω αυτών!

Η φωτό είναι του πολυαγαπημένου μου Δημήτρη Κιακίδη.

Κάτι καινούριο για μένα. Κάτι πάντα αγαπητό κι αγαπημένο. Ραδιοφωνικά πρώτα βήματα- (ξανά) αλλά με άλλο μάτι, με άλλη εμπειρία, ίσως με περισσότερο άγχος. Το 1997 είχα άγνοια κινδύνου. Τώρα;;; Γνώση και μάλιστα μεγάλη...
Αλλά εντάξει. Με τη βοήθεια καλών και αγαπημένων δασκάλων και φίλων όλα μπορούν να γίνουν.
Μέχρι να λειτουργήσει το δικό μου... ας ακούσουμε μερικές από τις εκπομπές που κάναμε με κέφι στο radiolaia!!

http://www103.zippyshare.com/v/NNFDfUAw/file.html

http://www10.zippyshare.com/v/cqS0l7NE/file.html

Δύο και σήμερα…

 

Δύο μέρες και σήμερα. Τόσο απομένει μέχρι το ραντεβού των 45χρονων. Όχι… αυτά τα συμπλήρωσα. Μια άλλη όμως ετοιμάζεται να σβήσει τα κεράκια της το Σάββατο. Και πανηγυρικά! Διοργανώνει, δηλαδή εμείς της διοργανώνουμε ένα μεγάλο πάρτι… τρεις μέρες και νύχτες θα διαρκέσει και με καλεσμένους… που θα τους ζήλευε και ο Ιβάν Σαββίδης! Γιατί; Διότι θα είναι ένα πάρτι για μικρούς – καλά από 18 και πάνω και μεγάλους – λέμε τώρα- που τους ενώνει κάτι σημαντικό κι είναι «Αυτή». Ποια;;; Η κατασκήνωσή μας, όπως λέγαμε περιπαικτικά με τον Ζαχάρωφ. Ο «Άη Νικόλα μας, πόσο σ’ αγαπάμε όλα τα παιδιά», δηλαδή. Εκείνο το μαγικό τοπίο που συνδυάζει τα πάντα: τη μαγική φύση, την πράσινη θάλασσα, τις αγάπες και τις λύπες μας. Την τρέλα και τον αυθορμητισμό μας. Την οργάνωση και τη σοβαρότητα ενίοτε. Αλλά πάντα τη φιλία.

Όταν είμασταν μικρά και στα άπειρα χιλιόμετρα που κάναμε με το αυτοκίνητο - η αλήθεια είναι πως οργώσαμε την Ευρώπη με το φιατάκι μας- έπρεπε να βρούμε κάτι για να παίζουμε. Με τον τρόπο αυτό και ήρεμες είμασταν και δενόμασταν με τους Μακρήδες - ξέρετε το "μπόντινγκ" που κάνουν οι σημερινοί γονείς ίσως και κατά παραγγελία- και περνούσαμε ωραία. Τι πινακίδες μετρήσαμε με λενα εκατομμύριο διαφορετικούς αριθμητικούς συνδυασμούς, τι παιχνίδια των 20 ερωτήσεων παίξαμε- καλά χιλιάδες ήταν αυτές οι ερωτήσεις- τι παιχνίδια με τα σύννεφα σκαρώναμε...
Κι εξηγούμαι γι αυτό το τελευταίο... Κοιτούσαμε τον ουρανό και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι σχηματισμό έκαναν τα σύννεφα.... Μεγαλώνοντας το παιχνίδι αυτό κάθε άλλο παρά ξεχάστηκε... Μάλιστα, λίγο έλειψα να βγω τρελή καθώς ανεβαίνοντας στο Οροπέδιο των Μουσών μια χρονιά είπα στον ολύμπιο φίλο Αντώνη Μακρή... Αντώνη, κοίτα... ο ουρανός έχει δελφίνια... σάστισε ο άνθρωπος, νόμιζε πως τα είχα παίξει από την ανηφόρα! Τελικά όμως του εξήγησα και μάλλον κατάλαβε...

ΧΑΝΘ, Ειδομένη και συνέχιση της προσφοράς...

Η ΧΑΝΘ είχε ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Ερυθρού Σταυρού τον Οκτώβριο του 2015 για παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες - μετανάστες στην Ειδομένη. Είχε προσφέρει -εκτός των υλικών αγαθών που διένειμε- και μερικές στιγμές χαράς, παιχνιδιού, χαμόγελου στα παιδιά του πρόχειρου καταυλισμού. Δεν έμεινε εκεί...





 Επισκεφθήκαμε με τον Έντου την Ειδομένη λίγες μέρες πριν εκκενωθεί ο πρόχειρος καταυλισμός. Από εκεί και η φωτογραφία.

 Ο καταυλισμός στην Ειδομένη δεν υπάρχει πια. Οι ανάγκες όμως των Ανθρώπων αυτών παραμένουν. Είναι πολλές.

Η ΧΑΝΘ με την κοινωνική της δράση είναι ήδη εκεί όπου τη χρειάζονται.

Για όσους θέλουν κάτι παραπάνω δεν έχουν παρά να επισκεφθούν τη διεύθυνση που ακολουθεί:

 

 

http://refugees.ymca.gr/